Daar loop je dan over straat, ‘s avonds laat in het donker.
Gewoon, in mijn eigen durp. Maar met in mijn achterhoofd mijn hoofdpersoon die op weg is naar een ruïne waarvan ze zeggen dat het er spookt, is het toch anders.
Ik loop hier om de details in me op te nemen. Achter mijn schrijftafel kan ik het wel verzinnen, maar als ik het wéét, kan ik er veel beter over schrijven. Hoe valt het licht, hoe is het donker en vooral: hoe bewegen de schaduwen? Hoe stil is het, welke geluiden zijn er? Hoe zien de bomen eruit in het donker?
En dan is mijn eigen dorp opeens vreemd. En zelfs een beetje… eng.
Nog geen reacties.